Styczniowe cytaty: STRACH.

Cześć wszystkim!

Na sam początek chciałabym poinformować, że za tydzień postu nie będzie. Muszę zrobić sobie przerwę, akurat ferie, to dobry czas, aby dokończyć resztę zaczętych opowiadań. Poukładać je, tak abym wiedziała, na których warto się jeszcze skupić, a które do niczego się nie nadają i o nich tymczasowo zapomnieć. Mam duże zaległości również w czytaniu, aż trzy zaczęte książki. W ostatnim czasie bardzo dużo zaczynam robić nowych rzeczy, a tak naprawdę nic nie kończę. Dlatego zwalniam tępo i póki co, nie wiem jak w marcu, ale na pewno teraz w lutym posty z opowiadaniami pojawiać się będą co drugą niedziele. Czyli w tym miesiącu, będą tylko dwa posty (dokładnie 14.02 i 28.02).

Styczniowe cytaty.. Styczeń był pełen przemyśleń o strachu, więc postanowiłam połączyć to wszystko w jeden ciągły tekst.

Dlatego dzisiaj… Porozmawiamy o strachu. O mrożących krew w żyłach szeptach wydobywających się  spod łóżka o 2 w nocy. O tym dlaczego chomik biegający na kołowrotku po zmroku brzmi jak śmiech dziecka sąsiadów, które zawsze się tak dziwnie na ciebie patrzy…

Przyznam szczerze, sama przed sobą, nigdy nie bałam się ciemności, trupów, ani obcych ludzi z siekierą w zakrwawionej ręce. Zawsze bałam się ludzi, którzy znajdowali się w stanie chwilę przed śmiercią. W tym momencie, kiedy człowiek jest skazany sam na siebie i już nic, ani nikt nie jest w stanie mu pomóc. Idąc po ciemku boję się ujrzeć człowieka z poderżniętym gardłem błagającego, krztusząc się własną krwią wypływającą z jego gardła, by mu pomóc. Dla niego nie ma już ratunku.

Strach dzielę na realny i ten „nasz”. Dzisiaj powiem kilka słów o tym takim „naszym” strachu, tym fikcyjnym, niepowtarzalnym należącym tylko do jednej osoby na świecie i do nikogo więcej. Może kiedyś napiszę post o strachu realnym.

 Strach przed ciemnością jest „naszym” strachem, bo każdy boi się w niej czegoś innego. Jedni ludzi, którzy przecież mogą ich skrzywdzić, inni duchów, potworów z horrorów, ktoś inny wspomnień, jeszcze kto inny trupów, albo ja człowieka, który za chwilę umrze (co dla mnie byłoby wielką ulgą, kiedy by za tę chwilę umarł, dla niego zapewne też). Ja się boje tego, ty się boisz tamtego, ale żadne z nas nie boi się tego samego. A nawet jeśli boisz się tego samego co ja, to i tak nie boisz się tak samo, bo inaczej dla ciebie to wyobrażenie wygląda.

Lęk wysokości jest strachem realnym. Boimy się spaść i umrzeć, albo właśnie spaść i nie umrzeć, ale zostać poważnie niepełnosprawnym do końca życia, co mi wydaje się straszniejsze. Jednak jeśli boimy się wysokości, ponieważ jakaś paranormalna siła nas z góry zepchnie, albo cokolwiek innego, co chce nas zabić, wtedy jest to strach „nasz”.  Strach przed owadami jest strachem realnym, no chyba że…

Kiedy nagle z głębin ciemności zaistniałych na polu wydobywają się przerażające Cię głosy, szepty, dźwięki, a Ty stajesz się coraz bardziej niespokojny i podświadomie zaczynasz iść coraz szybciej powiedz coś na głos, cokolwiek. Ale powiedz to głośno. Na dźwięk twojego głosu dziwne szepty ucichną. Uświadomisz sobie jak bardzo realny jest twój głos, w przeciwieństwie do tych jeszcze przed chwilą słyszalnych głosów.

Przez następne 40 sekund będziesz szedł w absolutnej ciszy, zupełnie spokojny jednak jeśli znowu usłyszysz dziwne szepty i ponownie powiesz coś na głos, szepty tym razem nie ucichną. Z głębin ciemności zacznie wydobywać się okropne piszczenie połączone z warczeniem i poczujesz jakby ktoś, lub coś Cię goniło a Ty zaczniesz biec bojąc się wydać jakikolwiek odgłos, mając podświadomie nadzieję, że jednak to stworzenie nie widzi w ciemności, tylko czuje Twoją obecność poprzez słuch, dobiegniesz do domu i będziesz tkwił w traumie przez resztę nocy. :) Wiem z doświadczenia. Ale przeżyłam to, więc nie było tak źle. Chyba.  Nanananana :3

Kiedy stoisz długo (czyli czas, który odczuwa wystraszony człowiek w otoczeniu, które go przeraża i chce jak najszybciej stamtąd uciec, ile on dokładnie trwa zależy od wytrzymałości danego człowieka) w miejscu które cię przeraża dane miejsce staje się coraz bardziej przerażające, niepokojące, itd. To nie jest tak jak z pająkami, że im dłużej trzymasz takiego na ręce tym on bardziej milusi Ci się wydaje. To miejsce jest coraz straszniejsze. Wokół ciebie wszystko ma głos jak tamto dziecko z horroru, który ostatnio oglądałeś. Zakrakanie ptaka będzie brzmiało jak krzyk tego dziecka, odgłos wiatru jak szept, warkot przejeżdżającego samochodu jak śmiech. Ale to akurat jest normalne. Bo normalne… Prawda?

Mam do Was pytanie!

Na czym według was polega strach przed utratą czegoś, lub kogoś od czego jesteśmy uzależnieni? Jest to strach realny, czy każdy inaczej się tego boi, z innego powodu, itd.? Czym jest strach przed utratą czegoś od czego jesteśmy uzależnieni?

Odpowiadajcie w komentarzach. Opowiedzcie mi też czego się boicie, co boicie się ujrzeć w ciemności, itd… :3 Porozmawiajmy ;)