Jego dotyk

Kochamy osobę czy to co ona robi? Czy kiedy kochamy za to co druga osoba robi to możemy uczciwie przed sobą przyznać, że kochamy? Iza kochała? Tęskniła. Ze mną to jest tak, że uczucia uświadamiam sobie dopiero kiedy o nich napiszę. A teraz.. drugi tekst o tęsknocie. Czy ja naprawdę za kimś, lub czymś tęsknię?

"Jego dotyk"

Siedzi i wpatruje się w ścianę. Łzy lecą po policzkach i jest jej duszno, mimo że tam, w piwnicy jest zimno - nie więcej niż 8ºC. Czuje jak jest jej gorąco, potrzebuje powietrza. Potrzebuje jego dotyku, bólu zadanego z jego ręki, swojego strachu. Ale go nie ma. Ma problemy ze zrozumienie rzeczywistości, wie tylko, że nie wrócił, nie przyszedł. Nie wie już który raz powtarza sobie, że musi się uspokoić, wziąć się w garść i przestać płakać.

W pomieszczeniu rozlega się jęk. Iza podnosi głowę i widzi siedzącą naprzeciw niej kobietę, która patrzy na nią z obrzydzeniem. Ona.. te wszystkie kobiety, które on sobie przywłaszczył, by się nad nimi znęcać nienawidzą go. Nienawidzą być tak traktowane, są przyzwyczajone do chłopaków, mężów, którzy o nie dbali, kochali je. Przyzwyczajone do bezpieczeństwa. Tutaj są tylko jego zabawkami. Nienawidzą tego życia, wolałyby umrzeć. Jednak kiedy Pan się na nich skupi i zada im ból, proszą o litość. To właśnie wtedy kiedy zaznają bólu budzi się w nich chęć przeżycia, nadzieja na lepsze, wcześniejsze życie. Iza się od nich różni. Potrzebuje bólu. Chce, żeby on przyszedł i dał jej porządny wpierdol. Potrzebuje tego. Bez tego zaczyna wariować.

Jej wcześniejsze życie jest pełne nudnych, monotonnych, nieszczęśliwych doświadczeń. A tu.. tu czuje się sobą. Tak bardzo chce , by przyszedł i przywołał ją do porządku, ale za drzwiami cisza. Żadnego znaku, że on tam jest, że… nagłe uderzenie gorąca. A co jeśli on.. jeśli on nie żyje? Leży tam gdzieś.. martwy? Serce zaczęło walić jak młotem. Iza spanikowała i jeszcze głośniej zaczęła płakać. Nie mogła się uspokoić. Wykończona atakiem paniki zasnęła.

Kiedy się obudziła w pomieszczeniu nadal rozlegała się cisza, będąca jedną z najbrutalniejszych tortur jaką mógł jej zadać. Brak sygnału, że on tam jest i żyje. A co jak go już nigdy więcej nie zobaczy?

Wrócił. Iza nigdy nie była taka szczęśliwa. Ledwo mogąc się ruszać podbiegła do niego. Cieszyła się jak mały piesek. Jak najzwyklejsza suka na widok swojego pana.

- Jesteś- płakała, była zła na siebie, że okazuje mu swoją słabość, ale nie mogła powstrzymać łez – wróciłeś.

Patrzył na nią tym wzrokiem, który sprawiał, że czuła jeszcze intensywniejszą tęsknotę za jego dotykiem. Wyciągnęła rękę, by go dotknąć, mając podświadomie nadzieję, że go to zdenerwuje i ją uderzy. Jednak kiedy poczuła pod palcami jego szorstki zarost, on tego nie zrobił. Ze spokojem, obojętnie podszedł do innej z zabawek, chwycił ją za włosy i syknął „Dzisiaj twoja kolej szmato”

- Nie.. – jęknęła Iza- proszę, ja tak bardzo teraz tego potrzebuję – błagała – proszę, weź mnie.

On jednak patrzył na nią znudzony.

- Ty mi się już do niczego nie przydasz – rzekł, a Iza poczuła jak przechodzi ją dreszcz – Potrzebuję waszego strachu, bólu, nienawiści. A skoro tobie się to podoba to w żaden sposób mnie nie zaspokoisz. Przykro mi, ale nie masz mi niczego do zaoferowania. Możesz w spokoju oddać się świadomości, że tu umrzesz, z głodu, pragnienia, chłodu. Na pewno nie z mojej ręki. Przykro mi.

Nie. To nie może być prawda. To się nie może tak skończyć. Objęła ją panika. Nie chce umrzeć w taki sposób. Nie chce tak cierpieć.

-Ale.. proszę, błagam.. nie.. – Płakała, a następnie doczołgała się na swoje miejsce. Siedziała tam skulona. Umrzeć, teraz, już, proszę.

Przychodził regularnie, często. A ona coraz słabsza obserwowała kolejne nowe rany na reszcie zabawek, martwe ciała, ból wymalowany na ich twarzach. Widzi jak je dotyka, zakrwawione. Iza stawała się coraz słabsza. Mimo, że on dostarczał im wszystkim jedzenie, którym miały się dzielić, ona nie jadła. Zadawała sobie pytanie: „Dlaczego jeszcze żyję?”.

Pewnego dnia, ledwo przytomna poczuła na swoim czole jego rękę.

-Dlaczego ty nie jesz? – syknął zdenerwowany.

-Prze.. przecież kazałeś mi um..umrzeć. Powiedziałeś, że już nie.. nie chcesz. Mu.. muszę umrzeć.

- Pierdolona szmata – pociągnął ją za ramię i wyprowadził za drzwi. Szli długim korytarzem, Iza poszperała w pamięci i doszła do wniosku, że minęli pokój w którym, dostawała wpierdol. Weszli do pokoju który wyglądał jak salon. Duży prostokątny stół, narożnik, telewizor, pasujący do siebie komplet mebli. Posadził ją na stole i uderzył w twarz. Następnie zaczął bić ją pięścią po brzuchu, plecach zostawiają na ciele sine ślady. Od czasu do czasu uderzył ją w uda, kopnął w kolana. Trwało to może niecałe 4 minuty. Skończył. 4 minuty na które czekała tyle czasu. Wreszcie, odżyła, tak bardzo potrzebowała tych jebanych 4 minut. Chwycił ją za brodę zmuszając do spojrzenia sobie w oczy.

-Jesteś najbardziej pojebaną dziwką jaką spotkałem – przesuwał opuszkami palców po jej zbolałych policzkach. Oddychała już spokojnie, byłą skupiona na każdym jego ruchu. Była tak bardzo szczęśliwa i spokojna. Poczuła głód, który przedtem został stłumiony rozpaczą.

- Przecież powiedziałeś, ze już cię nie zaspokajam i że mam umrzeć.

-Nikt normalny się czegoś takiego nie posłucha – Powiedział po czym wstał. Iza była zdumiona, że z nią rozmawiał. Nigdy tego nie robił. Zawsze w milczeniu dawał wpierdol, ewentualnie wydawał polecenia - zostań tu – wyszedł z pokoju, a ona siedziała wodząc wzrokiem po regale z książkami. Nie spodziewała się, że jej kat jest miłośnikiem powieści historycznych. Wrócił z talerzem kanapek z serem żółtym – jedz.

        Nie mogła ich przełknąć. Była głodna ale jedzenie szło jej z trudem. Ale jadła, kęs za kęsem nieśmiało zerkając na Pana, który usiadł w dużym fotelu koło okna i zaczął czytać. Wyglądał tak niewinnie, spokojnie i mądrze. Budził zaufanie. Od czasu do czasu patrzył na nią zimnym spojrzeniem za którym krył się rozkaz: „Żryj”, a Iza nawet zdawała się na uśmiech co wyraźnie go denerwowało. Była taka szczęśliwa, że się doczekała. Gdy wreszcie skończyła podszedł do niej i kazał wrócić do piwnicy. Poczuła rozczarowanie. Liczyła na to, że to spotkanie się jeszcze nie skończy. Szarpnął ją za ramię i zaprowadził tam. Przed wejściem mówiąc, że ma się odżywiać tak jak przedtem. Skinęła głową i szczęśliwa czując jaka jest rozpalona wróciła na swoje miejsce.

        Na drugi dzień przyszedł, jednak wyszedł z inną zabawką, a na Izę nawet nie spojrzał. Sytuacja się powtórzyła też na trzeci i czwarty dzień. Tęsknota i jego obojętność sprawiała, ze Iza ponownie słabła. Ale odżywiała się tak jak jej kazał. Pocieszała się myślą, że jak zajmie się nimi wszystkimi, od początku zajmie się nią. Jest ich wszystkich 6, więc jeszcze dwie i przyjdzie jej kolej.

Jednak dwa dni później nie przyszedł w ogóle. Przyszedł na kolejny dzień. Wchodząc do pomieszczenia zamknął za sobą drzwi. Ponownie nawet nie spojrzał na Izę tylko podszedł do innej zabawki. Długie czarne włosy, brązowe oczy, jasna cera. Gdyby nie liczne rany i siniaki byłaby na pewno śliczną dziewczyną. Chwycił ją za włosy tak by na niego popatrzyła.

- Chcesz przeżyć? – zapytał, a na twarzy „piękności” pojawiło się zmieszanie. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął pistolet. Pokazał jej – w środku jest 7 kul.  Po jednej dla każdej z dziewczyn i jedna dla mnie. Zostanie jedna dla ciebie na wypadek gdybyś stwierdziła, że nie chcesz żyć z tymi doświadczeniami. Proszę. Oddaje to w twoje ręce. Zrób co chcesz. Najpierw zabij dziewczyny, a później mnie. Zamknąłem drzwi na klucz, otworzę je dopiero kiedy wszystkie dziewczyny będą martwe i przyjdzie kolej na mnie. No więc? – dziewczyna niepewnie sięgnęła po broń, a on uśmiechnął się pod nosem. Iza siedziała sparaliżowana strachem. Nie chce tak umrzeć. Widziała wręcz namacalne przerażenie innych dziewczyn, krew, huk, ciemność. Nastała ciemność.